Nieśmiałość jest częstym problemem wśród przedszkolaków, charakteryzującą się czerwienieniem, poceniem, nie odzywaniem, nie patrzeniem w oczy, przygarbioną lub usztywnioną sylwetką. Te zewnętrzne cechy są w zasadzie uniwersalne dla wszystkich nieśmiałych dzieci, a także i dla innych ludzi w chwili skrępowania.

Nieśmiałość ujawnia się często w dzieciństwie. O niektórych dzieciach można powiedzieć, że są nieśmiałe z natury - jest to ich cecha wrodzona, taki mają charakter i temperament. Często jednak nieśmiałość pojawia się jako skutek niewłaściwych metod wychowawczych stosowanych przez rodziców. Nadmierne wyręczanie dziecka w codziennych czynnościach daje mu do zrozumienia, że samo nie potrafi sobie z nimi  poradzić, nie dostarcza mu również okazji do odczuwania satysfakcji z własnych osiągnięć i sukcesów. W konsekwencji dziecku zaczyna brakować wiary we własne możliwości, nie może ono również stworzyć pozytywnego obrazu własnej osoby, ponieważ postrzega siebie jako kogoś niezaradnego, gorszego od innych. Przyczyną nieśmiałości może być ponadto stawianie dziecku zbyt wysokich wymagań, nadmierna surowość i częste krytykowanie.

 Niezależnie od tego, co wywołuje nieśmiałość lub jakie jest jej pochodzenie, niesienie pomocy powinno polegać na tym, by dziecko przestało mieć złe wyobrażenie o sobie. Warto zapoznać się z czynnikami wywołującymi nieśmiałość:

Sposób wychowania dziecka przez rodziców – styl charakteryzujący się surowością i karnością wzmaga nieśmiałość, czułość zaś połączona z konsekwentnością dają lepsze efekty

Dzieci, które wychowały się w społecznym odosobnieniu mogą cechować się nieśmiałością, gdyż nie miały sposobności do nabycia swobody w kontaktach społecznych

Rodzice, którzy są bardzo krytyczni mogą spowodować wzrost nieśmiałości u swych dzieci, nawet jeśli ganiące uwagi odnoszą się do innych

Mówienie dziecku, że jest nieśmiałe, także powoduje, że ta cecha się pogłębia

Co zatem mogą zrobić rodzice, by pomóc dziecku przezwyciężyć nieśmiałość:

• przyjrzeć się specyfice nieśmiałości dziecka – zwrócenie uwagi, czy maluch jest nieśmiały w kontakcie z jedną osobą czy w grupie; czy tylko w nowych, nieznanych czy wszystkich sytuacjach społecznych
• unikanie (publicznego ośmieszania dziecka, publicznego krytykowania ludzi, poniżanie dziecka, gdy mu ,,coś” nie wyjdzie)
• warto uczyć umiejętności społecznych jak najwcześniej (organizowanie spotkań z innymi dziećmi w domach, tłumaczenie na czym polega przyjaźń, proponowanie zabaw w ćwiczenie zachowań społecznych poza domem, np. pytanie o drogę, zakupy w lokalnym sklepie itp.)
• zachęcanie do zmian małymi kroczkami – najpewniejszym sposobem pokonania nieśmiałości u dzieci jest pozwolenie im na robienie tak małych kroczków, by częściej doświadczały sukcesu niż porażki
• należy pomóc dziecku nauczyć się radzić sobie z emocjami – okazać wsparcie dziecku, gdy mu ciężko, ale również uczyć, że trudne uczucia (porażki) – to źródło naszej edukacji
• uczenie tolerancji i szacunku dla innych – nieśmiałe dzieci są zwykle bardzo krytyczne wobec siebie i innych. Trzeba uświadomić dziecku, że ludzie nie muszą być idealni
• warto czytać ze wstydliwym dzieckiem książki, których bohaterowie przezwyciężają swoją nieśmiałość

Z nieśmiałością można sobie poradzić, systematycznie pracując razem z dzieckiem.